SİGORTA ATTI BUGÜN, IŞIKLAR SÖNDÜ...

Bugün canım hiçbir şey yazmak istemiyor.

Ama hiçbir şey

Peki o zaman niçin hala klavyenin tuşlarına basmaya devam ediyorum?..

Bunun adı can sıkıntısıdır, nikbinliktir, hayal kırıklıklarının ense kökümde yarattığı sızıdır.

Yazmayı ben her zaman toplumsal bir sorumluluğun bir parçası olarak kabullendim ve uyguladım.

Bilinçlenme, birleşme, örgütlenme ve genişleyip çoğalmanın lokomatifi olarak benimsedim, yaşamıma geçirdim.

Ama bu günkü yazıda bunların hiç birisi yok

Çünkü o enerji kontak yaptı bu gün!..

Sigorta attı.

Işıklar söndü.

Dünyamı zifiri bir karanlık kapladı.

Göz gözü, gönül gönülü görmez oldu.

Körlerin sofrasında, sağırlar diyaloğu içinde duyarsızlığın sığlığına gömülmüş cıvık bir bataklık sardı her bir yanımı

Ve bu gün gerçekten canım hiçbir şey yazmak istemiyor

İçinde debelenmekte olduğumuz hiçlikten bile söz etmeyi istemiyor canım

İyisi mi, sevgili Oğuz Ataya bırakayım bu gün sözü, Ondan alıntı yaparak gidereyim canımın sıkıntısı

Şöyle yazıyor Oğuz Atay:

Bizim sorunumuz, İnsanımızın kişilik kazanma savaşının önemini henüz kavramamış olmasıdır. Kendisiyle hesaplaşma diye bir kavramın varlığından habersiz oluşundandır. Bunun için romanımız düzmecedir. Diyalektik gibi gerçekten büyük kavramların gerisine sığınan cüceler ordusu oluşundandır. Köylünün sefil yaşayışı olgusu büyük roman yazmayı gerektirmez. Buna benzer sözler söyleyenlerin de aslında sözlerinin anlamını kavramamaları da daha acıklı bir durumdur. Halka büyük doğrular adına yalan söylemekten kurtulamamaktır sorunlardan biri. Kültürsüzlüktür. Ve en önemlisi, ne kendini ve ne de gerçeği sezememektir. Sezgisizliktir. Duyarsızlıktır. Kültür kopukluğudur.

Bir iki toplumsal gerçeği bir yerden duyan insanın başka şeyleri duyamamasından ileri gelen bir cahillik coşkunluğudur.

Bunları yazmanın da bir yararı yoktur aslında. Kişilik kazanmamış bir yarı aydınlar ortamında kimsenin yarım yamalak düşünce ve duygu müktesebatını irdelemeye, kendi edinimleriyle hesaplaşmaya niyeti yoktur çünkü.

Ama gördünüz gibi yine yazmaktadır o koca Oğuz Atay

Bütün bunları yazmanın bir yararı olmadığını söylese de, yazma edimini sürdürmektedir inatla

Kültürsüzlüğün istila ve işgaline rağmen

Nesnel gerçeği ve kendi gerçeğini sezmenin, anlamanın ve sorgulamanın uzağında da olunsa

Sevgisiz, duyarsız bir kültür kopukluğu da yaşansa Yazmaktadır!

Yani hiçbir şey yazmak istemese de, yazamaya devam etmektedir.

Çünkü yazmak bir eylemdir, toplumsal ve bireysel mücadelenin ayrılmaz bir parçasıdır.

Çünkü bağnazlıkla, sığlıkla, kültürsüzlükle ancak, daha çok kültür, daha çok açıklık ve daha çok demokrasi ile mücadele edilebilir.

Çünkü karanlık, ancak yakılacak bir ışık ile aydınlatılabilir.