Bir insan 9 ayda dünyaya geliyor. Bir insan da onu karnında taşıyor; etini, kanını paylaşıyor, günleri geceleri o kalp atışına göz kulak olmakla geçiyor. Büyümek, gelişmek ve düşünmek kısmıysa daha zorlu, daha uzun bir uğraş. Tıpkı ormanlar gibi. Birden kara eller bir kibrit çakıyor ve tüm bir yaşamı buharlaştırıyor. Şairler yakılıyor ülkemde, insanlar yakılıyor acımadan, belki de zevkle. İnsan bile olmayanlar ateşe veriyor; çığlıklar içinde bedenleri. Gözleri kör ama açık, kulakları çoktan paslanmış. Ölüme gidiyor insanlar. Yangın hiç kesilmeden, acımadan inatla, tütmeye devam ediyor; duman kokusu silinmiyor yeryüzünden.

Sivas katliamında 37 aydın, şair ve sanatçı yandı. Onlar oraya Pir Sultan Abdal'ı anmak için gitmişlerdi. Sivas’ta yüzyıllar önce şiirlerinden başka suçu olmayan büyük Ozan Pir Sultan Abdal’ı asanlar da, 37 masum canımızı yakanlar ortaçağ zihniyetiyle eş değerdir.

O dönemde bazı siyasi liderlerin Sivas katliamı ile ilgili sözleri şöyle idi:

SHP Genel Başkanı Erdal İnönü:“Güvenlik güçlerimizin özverisiyle vatandaşlarımızın daha fazla zarar görmesi engellenmiştir.”

Başbakan Tansu Çiller:“Otelin etrafını saran vatandaşlarımıza hiçbir şey olmamıştır”.

ANAP lideri M. Yılmaz: “Bu. bir futbol maçında bile çıkabilecek bir olaydır.”

Linç kültüründe kartel medyanın rolünü de unutmamak gerekir. Sivas bugün bile kanayan bir yaradır.

Sivas'taki vahşet, aslında aydın düşünceye karşı yapılan bir hareketti. Sivas katliamı Türkiye tarihine kara bir leke olarak geçmiştir. Kimi acılar vardır, diner, kabuk bağlar. Sivas'ta, açılan yaranın acısı dinmedi. Her yılın 2 Temmuz'unda bir vahşetin, bir barbarlığın bağrımızda oyduğu bir yerde, daha da derinlere işleyen bir sızı var.

Şair Ataol Behramoğlu’ da Yangın yeri şiirinin bir dörtlüğünde yaşanılan ortamı şöyle dile getiriyor: “Yalanla kirlenmiş havada güçlükle soluk alarak savunmak gerçeği çoğu kez yalnızlığını bilerek”.

Madımak Oteli’nin müzeye dönüştürülmesi çalınmış bir lekeyi -bir ölçüde-silinmesi adına uygun bir davranış olur.